Cerca

Cornelio Nepote- De viris Illustribus – Annibale 12

LATINO:

Quae dum in Asia geruntur, accidit casu, ut legati Prusiae Romae apud T. Quintium Flamininum consularem cenarent atque ibi de Hannibale mentione facta ex his unus diceret eum in Prusiae regno esse. Id postero die Flamininus senatui detulit. Patres conscripti, qui Hannibale vivo numquam se sine insidiis futuros existimarent, legatos in Bithyniam miserunt, in his Flamininum, qui ab rege peterent, ne inimicissimum suum secum haberet sibique dederet. His Prusia negare ausus non est: illud recusavit, ne id a se fieri postularent, quod adversus ius hospitii esset: ipsi, si possent, comprehenderent; locum ubi esset, facile inventuros. Hannibal enim uno loco se tenebat, in castello, quod ei a rege datum erat muneri, idque sic aedificarat, ut in omnibus partibus aedificii exitus haberet, scilicet verens, ne usu veniret, quod accidit. Huc cum legati Romanorum venissent ac multitudine domum eius circumdedissent, puer ab ianua prospiciens Hannibali dixit plures praeter consuetudinem armatos apparere. Qui imperavit ei, ut omnes fores aedificii circumiret ac propere sibi nuntiaret, num eodem modo undique obsideretur. Puer cum celeriter, quid esset, renuntiasset omnisque exitus occupatos ostendisset, sensit id non fortuito factum, sed se peti neque sibi diutius vitam esse retinendam. Quam ne alieno arbitrio dimitteret, memor pristinarum virtutum venenum, quod semper secum habere consuerat, sumpsit.

ITALIANO:

Mentre in Asia avvenivano tali fatti, successe che, per caso, degli ambasciatori di Prusia cenassero a Roma dall’ex console T. Quinto Flaminio, e là, poiché il discorso era caduto su Annibale, uno di questi dicesse che egli si trovava nel regno di Prusia. Il giorno seguente Flaminio riportò questa informazione al Senato. I senatori, che con Annibale in vita ritenevano non sarebbero mai stati liberi da insidie, inviarono degli ambasciatori in Bitinia, fra i quali vi era Flaminio, affinché chiedessero al re di non tenere con sé il loro peggior nemico e di consegnarlo a loro. Prusia non ebbe il coraggio di respingere le loro richieste; si oppose tuttavia al fatto che gli chiedessero di compiere un gesto contrario al diritto d’ospitalità: loro stessi, se ci riuscivano, lo dovevano arrestare: sarebbero giunti facilmente nel luogo dove si trovava. Annibale infatti abitava nella stesso posto, in un fortino che gli era stato dato in dono dal re, e lo aveva edificato in un modo tale che avesse una via d’uscita da ogni parte dell’edificio, temendo evidentemente che si verificasse ciò che in seguito accadde. Visto che gli ambasciatori dei Romani erano giunti là e avevano circondato con un gran numero di uomini la sua dimora, uno schiavo guardando dalla porta disse ad Annibale che c’era più gente del solito ed era armata. Annibale gli ordinò di fare il giro di tutte le porte dell’edificio e di dirgli velocemente se da ogni parte era assediato nello stesso modo. Poiché lo schiavo aveva riportato quale fosse la situazione e aveva mostrato che ogni uscita era bloccata, capì che ciò non era stato fatto fortuitamente ma che gli si dava la caccia, e ritenne che non dovesse vivere più a lungo. Per non lasciare la sua vita all’arbitrio altrui, memore del valore degli antichi, prese il veleno che era solito tenere sempre con sé.

Background Image

Header Color

:

Content Color

: